روایتی از زندگی نامه شهید ابراهیم هادی

 

 

ابراهیم اول اردیبهشت سال ۱۳۳۶ مصادف با شبهای قدر ماه مبارک رمضان در محله شهید آیت الله سعیدی، حوالی میدان خراسان دیده به جهان گشود.

او چهارمین فرزند خانواده بود. با این حال پدرش مشهدی محمد حسین علاقه خاصی به ابراهیم داشت. او نیز جایگاه پدرش را به درستی شناخته بود پدری که با شغل بقالی توانسته بود فرزندانش را به بهترین نحو تربیت کند.

ابراهیم نوجوان بود که طعم تلخ یتیمی را چشید. از آن روز بود که همچون مردان بزرگ زندگی را پیش برد. دوران دبستان را به مدرسه طالقانی رفت و دوران دبیرستان را در مدرسه ابوریحان و کریم خان زند گذراند. سال ۱۳۵۵ توانست دیپلم ادبی را دریافت کند. از همان سال های پایانی دبیرستان، مطالعات غیر درسی را آغاز کرد.

حضور در هیئت جوانان وحدت اسلامی و همراهی و شاگردی استادی چون علامه محمد تقی جعفری، در رشد شخصیت ابراهیم بسیار موثر بود. ابراهیم در دوران پیروزی انقلاب، شجاعت های بسیاری از خود نشان داد.

او همزمان با تحصیل، در بازار تهران کار میکرد او پس از انقلاب در سازمان تربیت بدنی فعالیت میکرد و سپس به آموزش و پرورش منتقل شد.

ابراهیم در آن دوران همچون معلمی فداکار به تربیت فرزندان این مرز و بوم مشغول شد. از اهل ورزش بود، با ورزش پهلوانان یعنی ورزش باستانی شروع کرد. در والیبال و کشتی بی نظیر بود هرگز در هیچ میدانی پا پس نکشید و مردانه می ایستاد.

شجاعت او را میتوان در ارتفاعات سر به فلک کشید بازی دراز و گیلان غرب تا دشت های سوزان جنوب مشاهده کرد. حماسه های او در این مناطق هنوز در یاد یاران قدیمی جنگ باقی مانده است.

در والفجر مقدماتی، پنج روز به همراه بچه های گردان کمیل و حنظله در کانال های فکه مقاومت کردند و تسلیم نشدند.

سر انجام در ۲۲ بهمن سال ۱۳۶۱ بعد از فرستادن بچه های باقی مانده به عقب، تنهای تنها با خدا همراه شد و دیگر کسی او را ندید.

او همیشه از خدا میخواست گمنام بماند؛ چرا که گمنامی صفت یاران محبوب خداست خدا هم دعایش را مستجاب کرد. ابراهیم سالها تنها و غریب در فکه مانده تا خورشیدی باشد برای راهیان نور